علامه محمدحسین که بود؟
سید محمدحسین طباطبایی (۱۲۸۱ – ۱۳۶۰ ش) مشهور به علامه طباطبایی اصولی، فقیه، عارف، فیلسوف، مفسر و اسلام‌شناس. وی از عالمان تاثیرگذار شیعه در فضای فکری و مذهبی ایران در قرن ۱۴ش بود. او نویسنده تفسیر المیزان و کتاب‌های فلسفی بدایه الحکمه، نهایه الحکمه، و روش رئالیسم و اصول فلسفه است.
علامه طباطبایی در حوزه علمیه قم به جای اشتغال به فقه و اصول، درس تفسیر قرآن و فلسفه برقرار کرد. این کار او موجب رونق دانش تفسیر در حوزه علمیه قم شد. روش تفسیری او تفسیر قرآن به قرآن بود. در دوران تعطیلی درس فلسفه، با برقراری جلسات هفتگی با شاگردان خاص خود تدریس مبانی فلسفی ملاصدرا و حکمت متعالیه را ادامه داد. بسیاری از مدرسان بعدی فلسفه در حوزه علمیه قم شاگردان او بودند.
شاگردان او همچون جوادی آملی، مصباح یزدی، شهید مطهری، شهید بهشتی را می‌توان جزو موثرترین و معروف‌ترین روحانیان شیعه در ایران در چهار دهه پایانی قرن ۱۴ش دانست. نشست‌های علمی او با هانری کربن فیلسوف و شیعه‌شناس فرانسوی زمینه‌ساز معرفی تشیع به اروپاییان شد.
درباره شخصیت او کتاب‌های متعددی منتشر شده و چندین همایش برای معرفی اندیشه‌های او برگزار شده است. یک مجموعه مستند تلویزیونی با نام حدیث سرو نیز با هدف شناسایی شخصیت او ساخته شده است. در تهران یک دانشگاه به نام او نامگذاری شده است. شهید علی قدوسی از دامادهای اوست.
ماجرای باورنکردنی دفن و قبر علامه طباطبایی
حجت الاسلام شیخ محمد حسین اشعری: علامه طباطبایی در اواخر بیماری در بیمارستان آیت الله گلپایگانی بستری شد من سه شبانه روز اکثر اوقات آنجا بودم و ایشان در حالت اغماء بود.
روزی دکتر منافی وزیر بهداری آمد به بیمارستان برای ملاقات با ایشان وقتی وضع را دید، تلفن کرد که هلیکوپتر بفرستند تا ایشان را به تهران منتقل کنیم من مخالفت کردم، اما قبول نکرد همان وقت آیت الله (سیدمحمدرضا) گلپایگانی آمد که دید ایشان در حال اغماء است
این مسأله را با ایشان مطرح کردم و به ایشان گفتم: شما امر کنید دکتر منافی این کار را نکند ایشان دکتر منانی را صدا زد و از او خواست تا عصر صبر کنند اگر می شود او را منتقل کرد، آن وقت منتقل کنید. ولی متاسفانه یکی دو ساعت بعد درگذشتند من تلفنی فوت ایشان را به دفتر امام خمینی اطلاع دادم.
امام فرمودند: درباره قبر ایشان هر کجا را صلاح می دانید اقدام کنید به آقای مولایی(تولیت) هم دستور خواهیم داد من به دنبال آقای مولایی آمدم تا محل قبر را تعیین کنیم ایشان در کنار قبر مرحوم اشراقی و انگجی جایی را معرفی کرد من مخالفت کردم و گفتم علامه طباطبایی به عنوان مفسر و فیلسوف باید قبرش جایی باشد که مردم راحت تر و آشکارتر سر قبر ایشان بیایند آنچه آقای مولایی اصرار کرد من مخالفت کردم بعد آمدم جایی را که قبر فعلی ایشان است، نشان دادم.
ایشان گفت: این جا پایه‌های سقف است و تمام بتون آرمه است و قابل شکافتن نیست من نپذیرفتم. ایشان گفت: حتی اگر بشود شکافت، اینجا محل دفن و قبر علماست و ما مجاز به شکافتن نیستیم
من گفتم: این مسأله را حل می کنم معمارها را بیاورید تا نظر بدهند که میشود شکاف داد یا نه؟ و ثانیا آقای آقانجفی در وقت ساختن مسجد بالاسر فهرست قبور را برداشت از ایشان می پرسیم که آیا قبر عالمی در این جا هست یا خیر؟
غروب شد و آقای نجفی برای نماز آمدند بعد از نماز داستان را شرح دادم و خواستم ایشان بیایند و شرح بدهند که در این جا قبری از علما بوده است یا نه؟ ایشان آمدند و گفتند: تا آنجا که من صورت برداری کرده ام اینجا قبر کسی نیست
آقای مولایی گفت: چه اصراری دارید؟ گفتم: این جا که قبر کسی نیست. بر فرض هم بتون باشد، امتحانش آسان است.
بالاخره به این امر تن دادند و شب درها را بستند و قالی ها را کنار زدند و کارگر آوردند تا بشکافند سنگ مرمر را برداشتند موزاییک را هم برداشتند خبری از بتون نبود خاک و خاشاک را برداشتند
یک مرتبه هرچه کلنگ زدند صدا می کرد آقای مولایی گفت: من عرض کردم اینجا بتون است من گفتم: ببینیم چرا صدا می کند دیدیم آنجا آجرهای بزرگی است. آنها را برداشتند، در این وقت با کمال شگفتی دیدیم که یک قبر آماده و ساخته آنجا هست بدون این که کسی در آنجا مدفون باشد و یا حتی ذره ای از استخوان و غیره در آن دیده شود
آقای مولایی گفت: این واقعا شبیه معجزه است!
سرانجام همان جا علامه طباطبایی را دفن کردند که اکنون مزار اهل علم و عرفان است.
وی یکشنبه، ۲۵ آبان سال ۱۳۶۰ش (۱۸ محرم ۱۴۰۲ق) از دنیا رفت. جنازه‌اش، فردای آن روز از مسجد امام حسن عسکری تا حرم حضرت معصومه، تشییع شد. آیت الله سید محمدرضا گلپایگانی بر پیکرش نماز خواند و در حرم حضرت معصومه به خاک سپرده شد.
